Marcelle Hendrickx
Sinds 2014 ben ik wethouder van de gemeente Tilburg. En wat is het een mooi beroep, wethouder. Of beter: een mooie roeping. Want zo voelt ‘t: iemand met passie voor politiek en openbaar bestuur kan in deze rol helemaal los gaan.
Hiervoor werkte ik al jaren dicht tegen het openbaar bestuur aan. Maar het is toch echt wat anders als je zelf op die bestuursstoel zit. Alhoewel, ik zit wel erg weinig op die stoel. Ik probeer als wethouder nog steeds zo vaak als mogelijk in de stad aanwezig te zijn. Dat doe ik vanaf het begin. En is misschien wel de beste beslissing die ik in die eerste weken heb genomen. Het zorgt ervoor dat je wéét waar je over praat en waar je beslissingen over neemt. Je trekt jezelf onder de eigen kaasstolp vandaan en je leert je stad en de inwoners door en door kennen. Het voelt als een voorrecht om deze kijkjes achter de voordeur te krijgen.
Daarnaast heb ik ook in landelijke en Europese netwerken en programma’s een positie opgebouwd. Daar is behoefte aan de inbreng van lokale bestuurders, met inhoudelijke kennis en ervaring die tegelijkertijd ‘gewoon’ met de voeten in de klei staan. Vanuit dezelfde betrokkenheid ben ik alweer jaren geleden in het bestuur van de Wethoudersvereniging gestapt. Ook vanuit een nieuwsgierigheid. Want veel collega’s hebben ongetwijfeld ook een eigen aanpak bedacht. Ervaren wat goed werkt, en wat minder goed. Het is mooi om dat te kunnen delen in een landelijke vereniging waar politieke kleur er even niet toe doet. Het gaat om de gedeelde passie voor het openbaar be stuur. Daar kunnen we elkaar sterker in maken. En sterke bestuurders, professionals in het ambacht van wethouder, daar heeft iedereen baat bij.